Tom stuurt zijn 88-jarige oma wat vaker een kaartje, tijdens deze coronacrisis. Ook (video)belt hij dagelijks met haar, zijn kindje en andere familieleden. Dit is de enige vorm van contact dat Tom met de buitenwereld heeft. Hij zit namelijk op de zwaarst beveiligde afdeling van De Woenselse Poort (DWP). Deze kliniek biedt geestelijke gezondheidszorg aan mensen die een strafbaar feit hebben gepleegd.
Sinds 16 maart mogen cliënten van DWP geen fysiek bezoek meer ontvangen of met verlof gaan. Maatregelen die zijn genomen om verdere verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Als alternatief mogen cliënten dagelijks een halfuur videobellen. “Dat is natuurlijk heel anders dan iemand ook gewoon kunnen knuffelen. Maar we moeten het accepteren want het is nu eenmaal niet anders”, aldus Tom.
TBS met voorwaarden
Tom wil zijn verhaal graag vertellen. Niet om medelijden te krijgen, maar wel om te laten zien dat hij ook gewoon mens is. Een mens die een grote fout heeft begaan. Tom is een aantal jaar geleden veroordeeld voor een zwaar geweldsdelict. Na een periode in de gevangenis en andere klinieken, zit hij sinds een paar maanden in DWP. Hij heeft TBS met voorwaarden. Dit is een lichte vorm van tbs. De dader moet zich aan bepaalde voorwaarden houden. Die houden bijvoorbeeld in dat hij/zij:
- een bepaalde periode geen drugs of alcohol mag gebruiken
- zich (klinisch) psychiatrisch laat behandelen
- zich houdt aan de aanwijzingen van de reclassering
Onderdrukte emoties
“Ik heb enorm veel spijt van mijn delict. Inmiddels durf ik ook te zeggen dat ik zoiets nooit meer zou doen. Ik ben echt op een punt gekomen dat ik wil veranderen.” Toen Tom in de gevangenis kwam, was zijn kindje één week oud. Ook werd in die periode een familielid ernstig ziek. Twee belangrijke situaties waar hij niet directe steun in kon bieden. Voor Tom extra motivatie om met zichzelf aan de slag te gaan. “Emoties kropte ik altijd op en onderdrukte ik met drugs en alcohol. Maar inmiddels heb ik geleerd om over mijn gevoelens te praten en ben ik heel open geworden.”
“Emoties kropte ik altijd op. Maar inmiddels heb ik geleerd om over mijn gevoelens te praten”
Drank en drugs maakten sinds jonge leeftijd onderdeel uit van zijn leefstijl. Op zijn 14e begon hij met blowen en op zijn 18e met cocaïne. Hij kreeg er een kort lontje van. “Ik was een gekke jongen vroeger; ik kon niet eerst rustig tot 10 tellen,” vertelt hij. Inmiddels is hij volledig gestopt met drugs. De verwachting is dat hij op korte termijn naar een lager beveiligingsniveau kan. Ook daar zal zijn behandeling bestaan uit dagbesteding en therapie, zowel individueel als in groepsverband. “Ik vind het aangenaam hier in de groep. Er is geen haantjesgedrag en we laten elkaar gewoon in zijn waarde.”
Het lijkt dus de goede kant op te gaan maar: “ik ben nog niet klaar voor de buitenwereld. Ik weet zeker dat ik nooit meer zó zwaar de fout in zal gaan, maar ik heb nog steeds zaken waar ik aan moet werken.”
Steun
Van zijn familie ervaart hij veel steun in deze tijd. Hij belt ze veel en stuurt brieven. Of een kaartje van een onbekende hem ook steun kan bieden? “Dat zou ik erg fijn vinden.”
De gebruikte naam Tom is om privacyredenen gefingeerd
